سالها پس از  اعلام رسمی ملی شدن صنعت نفت عملا تغییری در صنعت نفت ایران رخ نداد و سالیان سال به طول انجامید تا اینکه نفت عملا ملی شده و دست شرکت های خارجی از آن کوتاه شود.
با وجود تجربه آن روز باز هم تا به امروز شاهد ملی شدن های فراوانی بودیم که هیچ گاه از حد شعار خارج نشده است. و هنوز کم نیستند افرادی که دوست دارند با این شیوه نام خود را مطرح کرده و برای خود افتخار تراشی کنند هرچند که تا سال ها بعد هم پروژه های آنها عملا "ملی" نشود.

افزودن واژه "ملی" به طرح های کلان داخلی اگرچه در تمامی بخش های اقتصادی به چشم می خورد اما استفاده از این واژه در طول چند سال اخیر و در پروژه های مربوط به ارتباطات و فناوری اطلاعات نمود بیشتری داشته است؛ تا جایی که تقریباً سالی و ماهی نمی گذرد که عنوان یکی از اتفاقات و تحولات حوزه فناوری اطلاعات را با نام "ملی" از زبان یکی از مسئولان کشور می شنویم.

برای نمونه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در طول این سالها پروژه های متععدی را  با نام ملی آغاز کرده است که عمدتا چیزی بیشتر از یک ژست رسانه ای و بازی با افکار عمومی نبوده است.
شبکه اینترنت ملی، موتور جستجوی ملی، مرورگر ملی، نرم افزار ملی سنجش سرعت، پرتال ملی ضریب نفوذ اینترنت، پست الکترونیک ملی، مرکز داده (دیتاسنتر) ملی، سیستم عامل ملی، آنتی ویروس ملی و درگاه ملی خدمات الکترونیکی ایران را می توان از جمله طرح هایی عنوان کرد که بارها و بارها و در زمان های متعدد با تعاریف مختلف از سوی مسئولان عرصه ارتباطات و فناوری اطلاعات کشور مطرح و به سوژه هایی برای بحث مخالفان و موافقان تبدیل شده اند.

با این حال در میان انبوه این بی عملی ها و حرکت های کند و لاکپشتی، شواهد نشان می دهد که به غیر از پروژه های پست الکترونیک ملی، نرم افزار ملی سنجش سرعت و پرتال ملی ضریب نفوذ اینترنت، مابقی پروژه های کلان بخش ارتباطات و فناوری اطلاعات در طول این چندسال هیچکدام به سرانجام نرسیده و بهره برداری از آنها را باید در سال های آینده منتظر بود، هرچند آنهایی هم که مانند پست الکترونیک به بهره برداری رسیده اندآنقدر اما و اگر دارند که آنها را هم به هیچ وجه نمی توان ملی قلمداد کرد.

اگر منصفانه بنگریم استتفاده از نام ملی برای این نوع پروژه ها، چیزی جز تضعیف صفت پر عظمت ملی نیست. تنها نتیجه افتتاح این پروژه های ضعیف، کم مایه و پرنقص که قید ملی را یدک می کشند بی اعتبار شدن کلمه ملی است که خسارتهای جبران ناپذیری به همراه دارد.

تجربه نشان داده است که صرفا کسانیکه به ضعف های پروژه خود آگاه هستند بر ملی نامیده شدن طرح های خود اصرار می کنند تا از این طریق با جنجال و هیاهوی رسانه ای بر نقاط ضعف بزرگ خود سرپوش بگذارند و پشت عنوان با شکوه ملی پنهان شوند.