پس از پایان مسابقه برنامه نویسی بیان و خستگی هایی که البته برگزاری یک مسابقه سنگین علمی داشت با دو پدیده جالب روبرو شدیم.

یکی قدرشناسی و ابراز لطف و محبت کسانی بود که در مسابقه شرکت کرده بودند که خستگی را از تن برگزار کنندگان بیرون کرد.

و دیگری گله گذاری شدید کسانی که در مسابقه شرکت نکرده بودند. هنوز یکی دو روز از پایان مسابقه و اعلام نتایج نگذشته بود که سیل تماس ها، ایمیل ها و کامنت های انتقادی از داخل و خارج از کشور به سوی ما روانه شد. این عزیزان گلایه می کردند که برگزاری مسابقه مطلع نشده اند و فرصت شرکت در آن را از دست داده اند.

در اینجا لازم است به چند نکته در این رابطه اشاره شود:

1- اگرچه در نگاه اول مواجه شدن با این حجم از انتقادها به نحوه اطلاع رسانی مسابقه ما را غافلگیر و دلگیرکرد، اما روی دیگر این سکه و جنبه مثبت آن نشان از میزان علاقه این افراد به شرکت در چنین مسابقاتی داشت که خود مایه امیدواری است و قطعا انگیزه ما را برای برگزاری دوره های بعدی مسابقات بیشتر خواهد کرد.

2- تعداد بالای شرکت کنندگان در  اولین دوره این مسابقه و مقایسه این آمار با آمار مسابقات مشابه نشان دهنده این است که استقبال از این مسابقه بسیار خوب بوده است؛ پس می توان نتیجه گرفت که بخش قابل توجهی از مخاطبان این برنامه از اخبار آن مطلع شده اند.

3- در اینکه تعداد شرکت کنندگان می توانست بیشتر باشد شکی نیست، اما واحد ارتباطات بیان نهایت تلاش خود را برای اطلاع رسانی بهتر انجام داد. اقداماتی از قبیل ارسال ایمیل و فکس برای بخش های علمی شبکه های مختلف صداوسیما، شبکه خبر، خبرگزاری ایرنا، خبرگزاری فارس، خبرگزاری مهر، خبرگزاری ایسنا و روزنامه های کثیرالانتشار. در این میان تنها خبرگزاری های ایسنا و مهر آن هم بدون ذکر آدرس سایت مسابقه، اقدام به درج خبر کردند. جالب است که مسابقه ای با این ابعاد و برای اولین بار در ایران برگزار می شود اما صرفاً به این دلیل که توسط یک شرکت خصوصی برگزار شده است، مورد بایکوت کامل خبری قرار می گیرد و فاقد ارزش خبری تشخیص داده می شود؟  به ما اعلام شد که چون برگزار کننده یک شرکت خصوصی است نمی توانیم خبر آن را پوشش دهیم! اگر این مسابقه در یکی از کشورهای عقب مانده علمی آفریقایی برگزار شده بود و جوانان ایرانی در آن شرکت می کردند رسانه ها با دسته های گل در فرودگاه امام منتظر آنها بودند و احساس شان را از این افتخارآفرینی جویا می شدند!

در پایان باید گفت که بار اطلاع رسانی این دوره از مسابقات در عمل بر دوش شرکت کنندگانی بود که با همت خود و با استفاده از شبکه های اجتماعی و ایمیل و پیامک دوستان خود را از برگزاری این ماسبقه مطلع کردند. و خلاء حضور رسانه های رسمی را پر کردند که از همه آنها سپاسگزاریم.