آیت بیانیان حسین نامی است که  طایفه اش از  کبار  اصفهان اند و وی مطابق جمعه هفتم محرم الحرام 1407 متولد شد که در بیان سلام کند  بسزا و در میان اهل بیان مرا با هیچ کس مثال وی اسباب مجامله و مجادله نیست از آن رو که اهل مباحثت است و مصاحبت اگرچه  با منش اختلاف هست در فلسفه و سیاست از آسمان تا زمین و  لکن در اختلاف متخلق است و در  دین متشرع و در سیاست آزاد بیندیشد و  مسلمان است به تفسیر رحمانی  به رحمانیتی شامل و کامل و جامع که قید مانع ندارد و من در این ها همه با او مخالفم لیک هم صحبتی  است حلیم و هم کاری است کریم و قولی دارد لین و خویی خوش و زبانی نرم و اخلاقی ستوده

مردی نجف آبادی و آیت نکویی          شاهنشه ملک خوبخویی

آیت سختکوشی است و پایه ی سرخوشی و اهل تحاشی و چشم پوشی و در کرامت و منزلت همچون نجاشی که آن مالک حبشه بود و این زخم خورده از پشه! بر بازی مولع است و با رکوعی هم بازی و نشاط ملاعبت در بیان به یمن ایشان رود و بساط مداعبت اینها گسترند و باعث ممازحت این دو باشند از  دیگران بیشتر  و جمع ایشان، رکنی به کمال رساند و من این در اینها سخت پسندیده دارم و اوج شوخی ایشان وقت ناهار است و الحق که در غیابشان جز سکون و سکوت نباشد.
یاد دارم که زمانی بود که نبود و بیمارستان بود و بیان را جملگی هوش از سر رفته بود و دل های ایشان ازین مسئله به تنگ آمده و جان هاشان به لب رسیده که جای خالی وی در بیان ثلمه ایست که جز با وی پر نشود و بیان هر روز بر پرسیدن حال وی از یکدیگر پیشی می گرفتند و می شد که در هیئاتی با پرچم و لوا و طغرای مدیر عیادت او می نمودند که تا عافیت حاصل شود و کسالت زایل گردد.